Пусиши 1. Дуруди Наврӯзии худро ба Шумо, устоди арҷманд ироа медорам. Суоли нахуст ин аст, ки лутфан, бигӯед, Наврӯз чӣ марҳилаҳои талху ширини таърихиро то замони мо аз сар гузарондааст? Нозим Нурзода: Қаблан, Наврӯзи Ҷамшедиро, ки умраш баробари қидмат (қадимият)-и умри миллат аст, барои мардуми шарифи Тоҷикистон ва кишварҳои ҳавзаи Наврӯз шодбош мегӯям ва тамоми хушиҳои зиндагӣ ва рӯзгорро таманно менамоям. Баъдан, Наврӯзи Ҷамшедӣ, ки ба шахсияти нимаустуравӣ ва ниматаърихии мо Ҷамшеди Пешдодӣ нисбати асосӣ дорад, аз куҳантарин ҷашнҳои миллию мардумӣ аст ва беҳуда нест, ки устурашинос ва пажӯҳишгари ойинҳои куҳани миллӣ, устод Ҳошими Разӣ умри онро баробари умри миллат…

Наврӯз, ки ҷашни ҳамсипосӣ бошад, Дар силсилаи русум асосӣ бошад, Ҷашне, ки на динӣ, на сиёсӣ бошад, Дар сархатти ҷадвали қиёсӣ бошад, Чун зубдаи осори ҳамосӣ бошад, Фарҳанги шукӯҳу худшиносӣ бошад! Наврӯзи Ҷамшедӣ дар ҳамбастагӣ бо баҳори Хуршедӣ ба сарзамини мо қадам ранҷа фармуда, фазою муҳити наврӯзию баҳориро бароямон ҳадя месозад. Асотири паҳлавӣ гувоҳи онанд, ки Наврӯз ба Ҷамшед ва Ҷамшед бо Наврӯз тамъаманд ва дар муколимот ва танзими зиндагӣ яке дигареро комил месозад. Ақвоми ориёӣ аз бомдоди таърихи инсонӣ миёни мардуми манотиқи гуногун аз аввалинҳо шуда, ба парастиши аносири табиӣ ва заминӣ, мисли офтоб, борон, оташ, хоку бод даст…

Наврӯз дар Ҷумҳурии Тоҷикистон Зикр намудан бамаврид аст, ки Наврӯз ин қадимтарин ҷашни аҷдодони дури мо буда, пирӯзии нур бар зулмот маҳсуб меёбад, ки бо тобишҳои ба худ хос аз насл ба насл гузашта, тариқи хаттӣ ва ҳам шифоӣ ба мо мардуми шарафманду сарбаланди тоҷик мерос мондааст. Ифтихор аз он дорем, ки Наврӯз бо пешниҳод, иқдом ва саҳми бештари Ҷумҳурии Тоҷикистон ва бо қарори Маҷмааи умумии Созмони Милали Муттаҳид аз соли 2010 инҷониб ба як иди умумиҷаҳонӣ табдил ёфтааст.

Наврӯз аз маросими қадимаи мардуми ориёӣ ва форсу тоҷик буд. Махсусан мардуми Эронзамин аз замонҳои пеш ин ҷашнро ҳамчун маросими расмӣ истиқбол менамуданд ва расму оинҳояшро ба ҷо меоварданд. Дигар кишварҳо, аз он ҷумла кишварҳои Осиёи миёна Наврӯзро ба таври ғайрирасмӣ дар сурати пухтупазҳои суннатӣ-баҳорӣ, шинонидани ниҳолу тозакунии ҷӯю каналҳо, шудгору кишти ҳар гуна маҳсулот, хонатозакунӣ ва амсоли инҳо пешвоз мегирифтанд. Аммо имрӯз ин ҷашнро дар бисёре аз кишварҳои Ховари миёна, Осиёи Миёна, Қафқоз, Ҳиндустон ва ғ. дар илова ба суннатҳои қадима ба замон мувофиқ кунонда ҷашн мегиранд. Ва бо гузашти замон сарҳади ҷуғрофӣ ва ҷашнгирии Наврӯз фаротар мегардад. Махсусан…

Фарҳанг ба унвони тарз ва равиши зиндагии башарӣ тайи таърих ҷомеаи инсониро дар баробари хатару таҳдидҳои гуногун ва мушкилоту муаммоҳои рӯзгор ҳамеша муқовим доштааст. Аз ҷониби дигар, инсон тавассути фарҳанг дар баробари вуҷуду ҳастӣ қад алам карда, тамаддун офарида, ҷаҳонро маъно ва мафҳум бахшидааст. Ин аст, ки фарҳанг дар ҳама давру замон тору пуд ва ҳасту буди инсон ва ҷомеаи инсонӣ талаққӣ мешавад. Ба ин маъност, ки инсон иддао мекунад: