Мафҳуми “экология” соли 1866 аз ҷониби табиатшиноси машҳури олмонӣ Эрнст Геккел ба илм ворид гардидааст. Дар аввалҳо экологияро ҳамчун як соҳаи кўчаки илми табиатшиносӣ медонистанд. Солҳои охир бошад, экология ба маънои васеъ истифода шуда, онро барои ифодаи муҳити носолим, инчунин ҷомеа, оила, маданияту фарҳанг ва саломатии инсон, тозагӣ ва истеҳсолот низ ба кор мебаранд. Пас экология илмест, ки муносибати организмҳои зиндаро аввал байни худ, баъдан бо муҳити сукунат ва дар охир мавқеи инсонро дар табиат меомӯзад.

Банда дар ин иншои хеш мехоҳам баъзе аз ақидаҳоямро оиди минбаъд пешрафту ҷаҳонро дарёфт намудани миллату халқи кўҳнабунёду меҳнатқаринам, оиди баҳси озоду изҳори ақидаву андешаҳои тоза, баҳри рушду нумуи минбаъдаи кишвари азизамон дар раванди ҷаҳонсолорӣ (глобализация) ба хонадагони азиз пешкаш намоям.Муттаассифона бо назардошти банда, дар солҳои охир дар малакатамон, алалхусус дар деҳоти мамлакат, мо мушоҳида менамоем, ки ҷараёни дарсомўзии ҷавонон хеле суст ба роҳ монда шудааст. Падарону модарон бошанд ба ин кам аҳамият дода ва духтаронро, ҳатто баъди синфҳои 9 ва боло дар аксари деҳоти мамлакат, алалхусус дар кули ноҳияҳои кўҳистони мамлакат барои давом додани хондан ва касбомўхтан садди роҳ мегарданд. Ва рўз аз рўз мо мушоҳида менамоем, ки дар саросари мамлакат, ҳатто дар пойтахти мамлакат ҷавонону занон ба назарияҳои хурофотпарастии кўҳнаи динӣ бештар дода шуда, ба дарсҳо ва дигар машғулятҳои зарурӣ кам эътибор медиҳанд.