Андар масири илм чу ту устувор нест! (шодбошии ҳайати кормандони Маркази омӯзиши равандҳои муосир ва оянданигарии илмии Академияи илмҳои ҶТ) Устоди гиромӣ, Фарҳод Раҳимӣ!

 Ба ҳамагон маълум аст, ки дар замони истиқлолият ба шарофати сиёсати хирадмандона ва созандаи Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон соҳаи маорифи кишварамон ҳамаҷониба инкишоф меёбад.

Агар ба бузугтарин воқеаҳои таърихии Ҳиндустон дар асрҳои ХIХ - ХХ нигоҳ кунем, пеш аз ҳама чунин мушоҳида мешавад, ки ду рӯйдоди ниҳоят бузург ва ниҳоят муҳим дар сарнавишти мардумони ин кишвари бофарҳанг, афсонавӣ ва муддатҳо аз ҷабри аҷнабиён азияткашида нақши бе мисле гузоштаанд. Яке аз ин воқеаҳои бузург номи “Шӯриши сипоҳиён” –ро гирифтааст, вале бо вуҷуди чунин унвон доштан, ки гӯё он танҳо аз ҷониби як қисми муайяни сипоҳиён сурат гирифтааст, ин ҳаракати мардумии тамоми халқҳои Ҳиндустон буд. Шӯриши сипоҳиён, ки 10 майи соли 1857 оғоз ёфта, дар моҳи апрели соли 1859 ба анҷоми фоҷиавӣ расидааст, ниҳоят бераҳмона пахш…

Китоби муҳаққиқ Саймуддин Мирзоев таҳти унвони «Афғонистон; чолиш ва таҳдидҳо» тавассути нашриёти «Ирфон» дар муҳити иттиллоотии кишвар бо забони русӣ ба табъ расид. Муаллиф бо зеботарин шеваи илмӣ ва усули таҳқиқотӣ масоили печидаву мубрам, буҳрон, мушкилоти рӯз ва омилҳои пайдоиши таҳдиду хатар ва хушунату тундагароиро дар кишвари Афғонистон мавриди баррасӣ қарор додаст. ӯ зимни баррасии масоили зикргардида, сарчашмаи пайдоиш, омилҳои шаклгирӣ ва тавсеаёбии ҳаракатҳои террористӣ ва экстремистиро дар Чумҳурии исломии Афғонистон муаррифӣ намуда, роҳҳои таъмини амнияти давлатдории миллӣ ва муқовимат алайҳи ҳамагуна ҳаракатҳои тундрав ва иртиҷоиро нишон додаст.

Бисёрзанӣ ё худ полигамия падидаест, ки дар ҷомеаҳои ибтидоӣ пайдо шуда, то ба имрӯз дар баъзе ҷомеаҳо боқӣ мондааст. Ин ҳамон расмест, ки як мард метавонад чанд зан гирад. Бо расидан ба асри санъатӣ ва боло рафтани огоҳиҳои инсон бисёр ҷомеаҳо аз ин расм даст кашидаанд. Танҳо дар баъзе минтақаҳо боқӣ мондааст, ки бештар вобаста ба боварҳои динӣ-хурофотӣ аст. Қудсияти ин боварҳо сабаб шудааст, ки ин одат баррасии дуруст намешавад ва аз миёни ин ҷомеаҳои боварманд бардошта намешавад.