Шоми 29-уми октябри соли ҷорӣ қалби нозуку пурэҳсоси яке аз маъруфтарин адабиётшиносони муосири тоҷик Устод Худоӣ Шариф дар синни 80-солагӣ аз тапидан бозмонд. Устод Худоӣ Шариф ба сифати адабиётшиноси варзида дар се шохаи мустақили илми адабиётшиносӣ --таърихи адабиёт, нақди адабӣ ва назарияи адабиёт таълифоти фаровоне ба мерос гузоштааст. Ба нудрат адабиётшиносеро метавон дарёфт, ки мисли устод Худоӣ Шариф адабиётшиноси комил бошад. Ӯ бо сабки сухани хосса ба майдони адабиётшиносии миллӣ ворид гардида, ба равиши нависандагӣ дид ва нигоҳи тоза, ки аз фарохии мутолеот, таҷрибот ва мушоҳидоти амиқаш сарчашма гирифтаанд, зам намуд. Осори ӯ марбути паҳлуҳои гуногуни илми адабиётшиносии миллист.

  Ҳиндустон аз ҷумлаи кишварҳоест, ки дар феҳристи қадимтарин тамаддунҳои башарӣ қарор дорад ва фарҳангу тамаддуни ҳиндӣ, ки аз маҷмӯаи асотир, бовару эътиқодот ва анвои гуногуни ҳунарӣ, минҷумла навосозию мусиқипарварӣ таркиб ёфтааст, то имрӯз мадди назари оламиён қарор дорад. Эҳсоси зебоипарастӣ ва ахлоқписандии ҳиндувон тайи таърихи тӯлонӣ онҳоро аз дигар қавмияту милал мутамоиз сохта, дар ақсои олам Ҳиндустонро ба унвони кишвари афсонавӣ муаррифӣ намудааст. Дар домони ин фарҳанги бостонӣ, ки кадимтарин китоби ҷаҳонӣ «Ведо»-ро зодааст, Маҳатма Ганди, Тагор, Нехру, Чандар, Яшпал ва соири донишмандону адибон тарбия ёфтаанд. Ин аст, ки маҳбубтарин чеҳраи сиёсӣ ва фарҳангии ҳиндӣ Индира Ганди ба шодобии ин дарёи тамаддуни бостонӣ таваҷҷуҳ намуда, гуфта буд: «Тамаддуни Ҳиндустон монанди баҳрест, ки ҳеҷ гоҳ хушк намешавад».

  Қаламрави Тоҷикистон, ки ба баҳр робитаи мустақим надорад, бо иқлими хушки континенталӣ тавсиф дода шуда, ноустувории боришот ва ҳарорат ба ландшафти мухталифи релефи он рабт дорад. Олимони соҳа тахмин мекунанд, ки дар сад соли охир ҳарорати миёнаи ҳаво 1-2°С баланд гардида, баландшавии минбаъдаи он то интиҳои ин садсола ба 3-5°С мерасад. Тамоюли мазкур дар бисёр минтақаҳои Осиёи Марказӣ, аз ҷумла Тоҷикистон бо зимистонҳои гармтар ва тобистонҳои хушктар пешгӯӣ мешавад, ки ин боиси коҳишёбӣ ва обшавии пиряхҳо дар системаҳои кӯҳии Помир, Ҳисору Олой ва Тён-Шон мегарданд. Ба ғайр аз ин, хавфи афзудани зуҳуроти фавқулодаи ба шароитҳои метеорологӣ ва хатарҳои иқлимӣ рабтдошта, аз қабили ҳарорати баланд, боришоти шадид, хушксолӣ, обхезию селоб ва тармаю ярчҳо ба низомҳои экологӣ ва иқтисодию иҷтимоӣ таҳдиди ҷиддӣ менамояд.

 Амини Зуҳур, ки бо қомати баланду каллаи калон, рӯи гирди кунҷитакдору лабони кӯтоҳи ғафс ва чашмони бумию шиками дам ғули ҳақиқиро мемонд, ғавғокунон аз роҳи калон гузашта, ба тангкӯча даромад. Дар даст химчаву санг дошт, бисёр хашмгин менамуд.