Муқаддима

  Сиёсати хориҷии Тайланд ҳамчун сиёсати мутобиқшаванда ва амалгаро нисбат ба муҳитҳои беруна шинохта шудааст. Ин вижагӣ  номи дипломатияи "хам шудани бамбук бо шамол"-ро дорад. Ба ин маъно, ки "мустаҳкам реша давондааст, аммо ба қадри кофӣ нарм аст, ки ба ҳар тарафе, ки бод вазад, барои зинда монданаш, хам мешавад" (Kislenko, 2002, p. 537). Ин тасвир ба табиати давлатҳои хурд дар муносибатҳои байналмилалӣ мувофиқат мекунад, ки зинда мондани давлат дар ҷаҳони анархӣ ҳадафи ниҳоӣ мебошад. Аммо, чунин нуқтаи назар дар шарҳи сиёсати хориҷии Тайланд дар давраи баъд аз Ҷанги Сард мушкилот пайдо кардааст. Ин мақола даъво  мекунад, ки сиёсати хориҷии Тайланд оянданигарона шудааст, то роҳбарии худро дар Осиёи Ҷанубу Шарқӣ собит кунад. Ҳадафи асосии ин мақола нишон додани он аст, ки чӣ гуна Тайланд кӯшиш кардааст ба ҳадафи худ бирасад. Он ҳам тавассути амалҳо дар сиёсати хориҷии худ пас аз ҷанги сард. Бо вуҷуди ин, роҳбарии минтақавии Тайланд бештар ба омилҳои дохилии он вобаста аст.

  Агар инсон аз рӯзи пайдоиш ба муҳити атроф таъсири бевосита дошта бошад ҳам, вале таъсироте, ки боиси дигаргунии ҳолати табиат ва вайроншавии равандҳои табиӣ мегарданд, пас аз асри XVIII, яъне баробар бо инқилоби саноатӣ рӯйи кор омаданд. Бо рушди бемайлони илму техника ва қонеъгардонии талаботи инсон доираи ин таъсирот хеле доман густурда, тамоми кураи арз ва ҳатто фазои кайҳонии атрофи сайёраро низ фаро гирифтааст. Ҳамзамон, ин таъсирот бархе аз раванду ҳаводиси табииро чунон дигаргуна сохтааст, ки барқарор намудани онҳо ғайриимкон мебошад. Ва маҳз натиҷаи фаъолияти худи инсон аст, ки имрӯз ҳаёти ӯро хатароти экологие, чун гармшавии глобалӣ, ифлосшавии уқёнуси ҷаҳонӣ, вайроншавии қабати озонӣ, олудашавии ҳавои атмосфера, ифлосшавии хок ва коҳишёбии гуногунии биологӣ таҳдид менамоянд.

  Сиёсатгарони дин одатан дар суханрониҳои хеш аз арзишҳои башарӣ ҳарф мезананд ва чунон  дар суханрониҳои хеш пардозгарӣ менамоянд, ки дар аввал кас гумон мекунад, ки онҳо воқеан аз ҳамин арзишҳо пайгирӣ менамоянд аммо ин танҳо як зоҳири фиребоест, ки ҷиҳати расидан ба аҳдофи хеш аз он кор мегиранд.

  Гурӯҳҳои исломгаро (исломгаро- нафароне, ки ҷиҳати расидан ба ҳадафҳои сиёсии хеш аз Ислом ба ҳайси восита истифода менамоянд) аз дарку фаҳми ин нуктаро надоранд, ки дар ҷаҳони имрӯз ҳама умур боясти ба маънии созгори ақлу мантиқ ва илму фанноварӣ ба роҳ монда шавад. Дар дигар маврид  имкон надорад ҷомеаи муоссирро аз тариқи хурофоту таассуб идора намуда, онро аз мушкилоти гуногуни иҷтимоӣ раҳо намуд. Тамоми он даъвиҳое, ки исломгароён аз ба вуҷуд овардани арзишҳои бунёдии ҷомеа мегӯянд, ҷуз дурӯғ ва риё чизе бештар нахоҳад буд.

 (Чанд андеша оиди нодонӣ, хурофот ва таассуб, ки омили асосии боздорандаи рушди миллатҳо ва нобудии давлатҳост)

   Дар дарозои таърих ва тамадуни башарӣ  яке аз омили аслие, ки сабаби бадбахтии ва ҷангу куштор, вомондагӣ, бечорагӣ ва дасти ниёзи хеш бар сӯи тахайюл дароз намудани башар гардида, ин нодонӣ будааст. Нодонӣ дар пайи хеш ҳазорон мушкили дигарро бар сари башарият овардааст. Аз ин лиҳоз, агар ба решашиносии хурофот назар афканем, он решаҳои имрӯзӣ надорад, балки умқи онро ҳанӯз аз ҷомеаи ибтидоӣ ва инсони нимаваҳшӣ метавон ҷӯст, ки он замон дар баробари ҳодисаю воқеаҳо  дониш ва таҷрибаи илмӣ надоштад. Нодонӣ ҳамвора барои башарият мушкили меҳварӣ ва сабаби бозмондагӣ ва дар якҷо покӯфтан будааст.