(шодбошӣ ба ифтихори зодрӯзи файласуф ва рӯшангари миллӣ Исомиддин  Шарифзода)

   11 ноябр рӯзи мелоди яке аз чеҳраҳои матраҳи рӯшангарии миллӣ Исомиддин Шарифзода аст, ки умри хешро вақфи хирадгаройӣ ва рӯшангарӣ намуда, дар ин масири мушкилписанди зиндагӣ ҳадафмандона, пайгирона, ҷасоратмандона, муваффақона ва бурдборона  умрфарсоӣ мекунад.

  Исомиддин Шарифзода ҳанӯз аз ибтидои солҳои навадуми садаи бист ба ҷараёни рӯшангарии миллӣ пайваста, то имрӯз дар ростои шинохти мероси куҳанбунёди миллӣ, арзёбии илмию ихтисосии осори мутафаккирони ватанию хориҷӣ, таҳкими ҷаҳонбинии фалсафӣ ва таблиғи дастовардҳои илмии башарӣ талош меварзад.

(паёмномаи ҷашнӣ ба муносибати зодрӯзи Меҳр Собириёни гиромӣ)

   8 ноябр дӯсту ҳамепешаи меҳанпарасту фарзонаи миллӣ Меҳр Собириён зодрӯз дорад. Меҳр аз ҷумлаи нафарони саршиноси миллист, ки бо вежагиҳои мутафовите назири мавқеъгирии миллӣ, биниши фалсафӣ, сахткӯшии доимӣ ва дидгоҳи илмӣ миёни дӯстону ҳамназарони мо соҳибэҳтиром гардидааст. Илова бар ин, дар ҳама диду боздидҳо, мулоқоту вохуриҳо, нишасту маҳфилҳо, баҳсу мунозираҳо ва муколимаву гуфтугӯҳо вежагию мушаххасоти ҳувиятию шахсиятии Меҳр Собириён, ки дар натиҷаи  заҳмату талошҳо, ковишу ҷустуҷӯҳо ва мушоҳидаву мутолеоти бардавоми ӯ шакл гирифтаанд, буруз мекунанд ва ҳайсияти илмию эҷодӣ ва миллии ӯро ба намоиш мегузоранд.  

  Парчам ҳамчун рамзи давлатӣ дар таърихи давлатдории тоҷикон мақоми хоса дошта, тибқи сарчашмаҳои таърихӣ ин суннати аҷдодӣ таърихи беш аз 4000-сола дорад.

  Таърихи парчам ва маънои унсуру аломатҳои дар он ифодашуда солҳост, ки мавриди омӯзиши муҳаққиқон қарор дорад. Воқеан, донистани мазмуну муҳтавои парчам, шаклу маъно ва ишораҳои дар таҷассумёфта дунёи ботинии инсонро рангину ғанӣ мегардонад.

(шодбошӣ ба муносибати зодрӯзи Бозор Ибодӣ)

Дӯсту ҳамандеши гиромӣ Бозор Ибодӣ,

       Дар давоми чанд соле, ки бо Шумо ҳамкорию ҳамшарикӣ дорем, симо ва чеҳраи иҷтимоӣ, ихтисосӣ, фаннӣ, илмӣ, эҷодӣ ва миллиатонро ба қадри кофӣ шинохтаем. Ба синни ҷавонӣ нигоҳ накарда, дар умури ташкилӣ, иҷтимоӣ, фарҳангӣ, илмӣ ва эҷодӣ ончунон фаъолед, ки кас ангушти ҳайрат мегазад. Гоҳо дар набуди Шумо миёни худ баҳс мекунем ва, ростӣ, рашкамон ҳам меояд, ки ҳамкори азизи мо ин қадар имкон, ин қадар энержӣ ва ин қадар вақту замонро аз куҷо пайдо мекунад, ки дар як они воҳид сарриштаи ҳар кореро дармеёбад, дар пайи ҳалли он мешавад ва дар сатҳи баланди ҳирфаӣ анҷомаш медиҳад. Дар зимн, вежагиҳои шахсӣ-ҳувиятие назири сахткӯшӣ, тезкорӣ, дурусткорӣ, дақиқкорӣ, мӯшикофӣ ва рамузфаҳмӣ мунҳасир ба фарди Шумо – Бозори гиромӣ ҳастанд. Аз ин ҷост, ки ахлоқу одоб, фарҳанги гуфтор, такаллум, муошират ва муносибати мунҳасир ба фарди Шумо сазовори таҳсину офарин аст.